Rozenkwarts, de steen van Liefde, of toch niet? De uitzending van Radar op 10 februari laat het productieproces zien vanuit één van de bronnen waar dit kristal vandaan komt, Madagaskar. De weg die dit kristal doorloopt toont een schaduwkant van deze steen die zeer geliefd is onder duizenden kristalliefhebbers wereldwijd. Ook in Nederland is er een hype rondom de vakkundig geslepen Rozenkwarts gezichtsrollers, bollen en harten die een zacht helende werking hebben op je hartchakra. Het schenkt balans in je hartstreek en dat maakt je mild en liefdevol en dan trek je dit ook aan. Het bijzondere van Rozenkwarts in dit verhaal is dat het ook de steen van opoffering voor de medemens is. Het mangaan in dit kristal heeft een bevorderende werking op liefde voor jezelf en het helen van je eigen hart, als veel van jouw eigen talenten of jouw eigen zijn en zielenmissie opgeofferd wordt ten behoeve van anderen. Denk hierbij aan verplichte mantelzorg, manipulatieve (werk)relaties en situaties waarbij je jezelf op de achtergrond schuift uit liefde voor je kinderen of dieren. Een Rozenkwarts bij je gedragen is dan een stenen bondgenoot die je met haar liefdevolle energie zacht omarmd voor het werk dat je verricht. Metaforisch gezien is het bijzonder dat juist deze steen zoveel opoffering van jonge mensen vraagt om in de primaire levensbehoeften van de familie te kunnen voorzien.
Ruim twintig jaar werk ik met edelstenen en natuurlijk ben ik mij bewust dat de prachtige kristallen die wij kunnen bemachtigen, niet altijd een eerlijke weg zijn begaan. Op zoek naar kristallen voor je collectie, koop je bij de bron, de persoon of juiste organisatie die ze heeft gevonden. Dan koop je dus geen massa, maar unieke stukken. Radar laat deze kant helaas niet zien in de uitzending maar ik vind het een goede zaak dat deze schaduwkant van productieprocessen, wat voor heel veel massa producten zoals textiel en dus ook kristallen geldt, ook openbaar wordt gemaakt. Rozenkwarts heeft via de uitzending van Radar ons in ieder geval de ogen geopend om onszelf af te vragen wat de prijs voor liefde is.
Een vraag die me ook gelijk door het hoofd gaat, is of dit nu direct weer als extra verdienmodel wordt opgepakt en de eco labels voor kristallen ons om de oren gaan vliegen. Het ‘keurmerk voor eerlijk gedolven kristallen’, ik zie het al voor me, ‘wel wat duurder want de inkoop ligt hoger.’ In werkelijkheid zal de prijsstijging het gevolg zijn van hebzucht en het papierwerk wat dit label met zich mee brengt en niet omdat de mijnwerkers in Madagaskar daar via de Chinezen meer geld voor ontvangen.
In mijn ogen is er maar één manier om een kristal te kopen dat klopt, en dat is voelen. Voel het kristal, vraag door aan de verkoper en je intuïtie zal het je vertellen. Dit kun je echt ontwikkelen. Hoog gevoelige mensen en edelsteen specialisten ( de wetenschapper van Naturalis benoemt dit in de uitzending) voelen aan de energie van een kristal of deze op ruwe wijze door dynamiet ontploffingen uit een mijn zijn gehaald, of er bloed aan zit of dat het soort van niet echt voelt door massaproductie waar er kleurstoffen aan het (melk)kwarts worden toegevoegd. Voel het kristal, klop met je hand op je hart en stel de vraag en je krijgt het antwoord van het kristal zelf. Dit werkt altijd! Op andere manier gedolven unieke kristallen, kun je nog altijd reinigen en helen, maar dan moet je wel goed weten wat je doet en hoe dit op de uitwerking van de energie van het kristal invloed heeft. Dit is een thema voor een andere column.
De erbarmelijke omstandigheden in Madagaskar die Radar laat zien tijdens de uitzending, maakt mij wel stil vanbinnen. Het Afrikaanse eiland in de Indische oceaan heeft talloze kleurrijke schatten in haar bodem zitten dat ons prachtige edelstenen biedt zoals Rozenkwarts en Celestien maar ook Granaat, Danburiet, Apatiet, Saffier, Toermalijn, Heliotroop, Jaspis, Labradoriet, Citrien, Maansteen, Onyx, Kwarts, en nog veel meer. Dat de bevolking hier een gemiddelde leeftijd heeft van slechts 19 jaar kan ik me voorstellen als je meer dan 15 meter diep een mijn in kruipt en met blote handen en zonder bescherming de gewilde stenen uithakt. Eenmaal gedolven worden de stenen naar een werkplaats of huisje gebracht waar de vrouwen en kinderen hele dagen aan het schoonwassen en slijpen zijn. Hoe kan dit de steen van liefde zijn, vroeg ik me af toen ik dit zag. En hoe kan het dat deze mensen niet een gewoon inkomen halen uit hun moedige werk. China, is het antwoord. Zij hebben een monopolie positie in dit land. Alhoewel er ook gesprekken worden gevoerd met eigenaren van mijnen die aan Amerika en Europa leveren. Die eigenaren worden niet uitgebreid aan het woord gelaten maar uit ervaring weet ik dat de groothandel in Duitsland waar ik mijn kristallen inkoop, heel goede contacten heeft met een aantal mijn eigenaren. Dit zijn hun vaste inkoopadressen en zij zorgen goed voor de medewerkers, die altijd de hele familie beslaan. Zij hebben een school gebouwd en dragen zorg voor boeken en benodigdheden voor onderwijs voor de kinderen. Ze betalen een eerlijke(re) prijs voor de producten en reizen regelmatig met allerlei goederen voor de families af naar Madagaskar. Dat kan wel uit gezien de inkoopprijzen maar je moet het ook wel doen.
We kunnen een hele dialoog opzetten over cultuur en gebruiken of waar deze bevolking die leeft van de natuurlijke bronnen zoals kristallen dan van zou moeten leven als er niets meer afgenomen wordt. Na een nacht slapen en vooral wakker liggen over deze ethische kwestie, houd ik me bij mijn eigen principe. Koop geen massa producten, zeker niet online bij Chinese fabrikanten, maar de unieke stukken of partijen via gerenommeerde groothandels waarvan je weet dat ze bij de bron hun zaken puur en eerlijk geregeld hebben. Een puur kristal legt een lange weg af naar de eindgebruiker en is daardoor wellicht een kostbare investering. Dit maakt wel dat jouw euro goed besteed wordt en de fijne energie van het kristal naar twee kanten zijn positieve werking heeft.